اويان!
سنه ١٩١٥. ايچنده بولونديغي وضعيتدن فريادله ”اويان!“ دييور و شويله سسلنييوردي محمد عاكف:
بونجه زماندر اويودڭ، قانمدڭ؛
چكمدىگڭ قالمدي، اوصلانمدڭ.
چيگنه ديلر يورديڭي باشدن باشه ،
سن يينه بر كره قيميلدانمدڭ!
زور زمانلردي. اميدسزلگڭ قول كزديگي وقتلردي. يورولمشلغڭ، ييلمشلغڭ، كفرڭ قويو قراڭلقلرينڭ معنوي هوا أوزرنده سيم سياه بلوطلر كرديگي دونملردي. يدي دولڭ باشمزه چوكديگي، باتینڭ، چاناق قلعه دوشرسه استانبول دوشر، استانبول دوشرسه آناطولي و اوزاق طوغويه قدر هر يرن دوشه جگي آڭلايش و پلانيله خياللر قورديغي كونلردي.
طوغونڭ يالچين قيالقلرندن نورلي بر سس يانقيلانييوردي عين آنده ، يأسڭ اقطار مملكتي صارديغي او ايّام ظلمتده : ”اميدوار اوليڭز. شو استقبال انقلاباتي ايچنده اڭ يوكسك و كور صدا اسلامڭ صداسي اولاجقدر “!
و دوام ايدييوردي عاكف سوزينه :
اي قوجه شرق، اي ابدي مسكنت!
سن ده قيميلدانمه يه بر نيت ايت.
قورقويورم، غربڭ الندن يارين،
قالماياجق چكمدىگڭ ملعنت.
ياپيلان چاغريلر و چاليشمه لر، اللّٰهڭ عنايتي ايله نتيجه ويردي. بوكون يرلي و ملّي اولان أوزرندن عسكري، سياسي پك چوق چاليشمه لر حيات بولدي، كوزل صوڭوچلري طوغوردي. و دون قيزيل ألما قورقوسيله ”تركلرمي كلييور؟“ دييه پنجره لري آرالايانلر، بوكون سمالرده كوگي يارارق سس ويرن قيزيل ألمانڭ كومبورتوسيله ”نه اولويور؟“ تلاشنه دوشمكدن كنديلريني آلامييورلر.
بوندن بويله مملكتمزده اولانڭ قورو حماست دگل، اجراآتله كنديسني كوسترديگني بز و دوستلريمز سوينچله ، دشمانلريمز ايسه انديشه يله سير ايتمكده در. چونكه بوندن بويله اهل اسلام، هر آلانده باريش ايچون صواشه حاضر حاله كلمكده ، دنياده صواشڭ و صيقينتينڭ باريشه و حضوره دونمه نڭ غارانتيسي اولمه قونوسنده امين آديملرله يورومكده در.
قانله بسلنمه نڭ زماني كچمش، قلبلره و عقللره نور و ضيا اولاجق فكر، دنيا و حياتنه لزوم ايدن فائده كون يوزينه چيقمه يه باشلامشدر. اميد و دعا ايدرزكه اللّٰه بونده اولاجق چاليشمه لردن بزلري ده نصيبدار و فيضدار ايله سين.
UYAN!
Sene 1915. İçinde bulunduğu vaziyetten feryatla “Uyan!” diyor ve şöyle sesleniyordu Mehmet Akif:
Bunca zamandır uyudun, kanmadın;
Çekmediğin kalmadı, uslanmadın.
Çiğnediler yurdunu baştan başa,
Sen yine bir kerre kımıldanmadın!
Zor zamanlardı. Ümitsizliğin kol gezdiği vakitlerdi. Yorulmuşluğun, yılmışlığın, küfrün koyu karanlıklarının manevi hava üzerinde simsiyah bulutlar gerdiği dönemlerdi. Yedi düvelin başımıza çöktüğü, Batının, Çanakkale düşerse İstanbul düşer, İstanbul düşerse Anadolu ve uzak doğuya kadar her yerin düşeceği anlayış ve planıyla hayaller kurduğu günlerdi.
Doğunun yalçın kayalıklarından nurlu bir ses yankılanıyordu aynı anda, ye’sin aktar-ı memleketi sardığı o eyyam-ı zulmette: “Ümitvar, olunuz. Şu istikbal inkılabatı içinde en yüksek ve gür sada İslam’ın sadâsı olacaktır!”
Ve devam ediyordu Akif sözüne:
Ey koca Şark, ey ebedî meskenet!
Sen de kımıldanmaya bir niyet et.
Korkuyorum, Garb’ın elinden yarın,
Kalmayacak çekmediğin mel’anet.
Yapılan çağrılar ve çalışmalar, Allah’ın inayeti ile netice verdi. Bugün yerli ve milli olan üzerinden askeri, siyasi pek çok çalışmalar hayat buldu, güzel sonuçları doğurdu. Ve dün Kızılelma korkusuyla “Türkler mi geliyor?” diye pencereleri aralayanlar, bugün semalarda göğü yararak ses veren Kızılelma’nın gümbürtüsüyle “Ne oluyor?” telaşına düşmekten kendilerini alamıyorlar.
Bundan böyle memleketimizde olanın kuru hamaset değil, icraatla kendisini gösterdiğini biz ve dostlarımız sevinçle, düşmanlarımız ise endişeyle seyretmektedir. Çünkü bundan böyle ehl-i İslam, her alanda barış için savaşa hazır hale gelmekte, dünyada savaşın ve sıkıntının barışa ve huzura dönmenin garantisi olma konusunda emin adımlarla yürümektedir.
Kanla beslenmenin zamanı geçmiş, kalplere ve akıllara nur ve ziya olacak fikir, dünya ve hayatına lüzum eden fayda gün yüzüne çıkmaya başlamıştır. Ümit ve dua ederiz ki Allah bunda olacak çalışmalardan bizleri de nasipdar ve feyizdar eylesin.