GELDİK, GİDİYORUZ…
“Geldik, gidiyoruz” dedik başladık söze, “Tarlada izi olmayanın harmanda yüzü olmaz” diyerek bitirdik. Bu iki söz arasına da insana dair söyleneceklerden bazılarını, bazı yaşanmışlıklar üzerinden derleyip, dergi diyerek önünüze koymaya çalıştık.
Yine insana dokunduk, bin ah işittik. Cem’ edip mecmua diyerek sizlere takdim ettik. Bu ay yine bizden, bize dair az da olsa öz olandan konuşmaya, yazmaya çalıştık.
Teşrifi ile müşerref olduğumuz Kur’an ayı Ramazan’da, derlediğimiz ahları istiğfar kalıbında Rahim ve Gafur olanın dergahına takdim ederek başı rahmet, ortası mağfiret, sonu cehennemden azad olan Ramazan’dan istifazamızın ziyade olmasına duacı kıldık.
Geçici şu alemde kalıcı olanları fark etmek ve onlara yönelmekle kubbede hoş bir sada bırakmak ve bütün okuyanların tefehhümünü şefaatçi kılarak Baki olanın bekasında ebedi güzelliklerle ibka olunmayı tazarru ve niyaz ettik.
Gidiş net ve geriye baktığımızda hızlı… Bu yazılanlar bir nefeslenme, durup fark etme, es verip müziği hissetme, Konya ovasının tek düze yolundan çıkıp Toros’un kıvrımlarında kendimize gelme olsun, korktuklarımızdan emin, umduklarımıza nail olacak bir istikamet çizsin istedik…
Göz önünde olanı görmenin en büyük mücadele olduğu şu dünya hayatında, iyileşmenin iyileşmesi gereken yarayı bulmakla olacağını bilerek önce kendimizi, sonra bizimle irtibatlı koca kâinatı ve hepsinin sahibini bulduracak nazarı kazanalım istedik.
Şarkıların kolaycılığında söylenen sözlerin hafifliği ile değil, her sabah bir meleğin dünya semasına gelerek “Ölmek için tevellüd ediyorsunuz, dünyaya geliyorsunuz, harap olmak için binalar yapıyorsunuz!” cümleleriyle ettiği nidanın sarsıcı notalarında kendi şarkımızı yazmak ve bestelemenin gayretini iliklerimize kadar hissedelim istedik.
Bir zamanlar kasetler vardı. O kasetlerden bir tane satın almıştım. Satın aldığım kasetteki diğer bütün çalışmalardan azade bir cümle dikkatimi çekmişti çünkü. Diyordu ki “Çalı bile kendine sığınan kuşu itmez / Sen Gafûr'sun, Azîz'sin, senin keremin bitmez / Geldim işte kapına, kul senden ırak olmaz / Sana adanmamışsa yürek de yürek olmaz...”
Buradaki bir cümle yetmişti bana: Çalı bile kendine sığınan kuşu itmez.
Beşinci manevi bir Mevsim olan Ramazan’ı teneffüs ettiğimiz şu günlerde, göz açıp kapamak kadar kısa olan şu dünya hayatında, gelmenin ve gitmenin, dahası gönderenin kim olduğunu anlamaya çalışmanın ve gidilecek yere hazırlık yapmanın derdini şu altmış dört sayfada, belki bir yazıda, belki de bir cümlede bulabiliriz aradığımızı diyerek geldik huzurlarınıza.
Belki yıllardır süren orucumuzun iftarını yaptıracak hurma buradadır, kim bilir… Bizim nasibimiz hangi gönle ilham olunmuştur da bize kavuşacağı zamanı intizar etmektedir. Her zaman göz önünde çalı ve kuşla anlatılanı, bir tezgâhta duran kaset çalardan yükselen seste bulacağımı nereden bilebilirdim, değil mi?
Söyleyeceklerimizin ve işiteceklerimizin olduğu şu dünya hayatımızda bu ay da insan ve bütün bir etkileşim ağı üzerinden güfteye girenleri bestelemeye çalıştık, hayat sahnesinde orkestramızla huzurlarınıza geldik.
İstifade de istifaza da Allah’tan. Rabbim ziyade eylesin.
Sürçülisan ettik ise affola!
Ramazan-ı Şerifin bereketi, rahmet ve mağfireti üzerinize olsun. Bayramınız mübarek olsun.