İNSAN VE HÜZÜN
“İslam, şüphesiz garip olarak başladı ve günün birinde garip hale dönecektir. Ne mutlu o garip müminlere!” buyurmuştu Efendimiz (sav). Hüzün hep var olmuştu yanı başımızda, hep hazanın yaşandığı şu dünya çölünde…
“Şu Kur’an hüzünlü olarak nazil oldu, öyleyse onu okuyunca ağlayın. Eğer ağlayamazsanız ağlamaya çalışın ve onu güzel okuyun. Onu güzel okumaya gayret etmeyen bizden değildir” de demişti başka bir hadis-i şeriflerinde.
Hep bir safiyet, hep bir samimiyet ve ihlas halini tavsiye etmişti ümmetine. Bu hüzün, dünya meşgalesi ve kayıplarından ya da beklentilerinden değildi elbette. Rabbine kavuşmayı umdukları fakat merhun zamana kadar –bir cihette- sürgünde oldukları dünya ahvalindendi. Nitekim garipler kimler diye sula edildiğinde, “Kabilelerinden dinleri için ayrılıp uzaklaşanlardır” buyurmuşlardı.
Kendileri de hicret ederlerken sığındıkları mağara kapısına kadar gelen müşriklerden, Efendimize zarar verirler düşüncesiyle tedirgin olan Ebubekir (ra)’a, “Mahzun olma! Muhakkak Allah bizimledir” ayet-i celilesi ile mukabele etmişti.
Hz. Ömer (ra)'in rivayetine göre, Resulullah (sav) şöyle buyurmuştu başka bir hadis-i şeriflerinde: “Mutlaka Allah’ın kullarından bazı insanlar vardır ki, onlar ne peygamber ne de şehitlerdir. Fakat kıyamet gününde, Allah katındaki makamlarından dolayı nebiler ve şehitler onlara gıpta edecekler.” Sahabeler dediler: “Ey Allah’ın Resulü bize haber ver, onlar kimlerdir?” Resulullah (sav):
“Onlar öyle bir topluluk ki, aralarında bir akrabalık, alıp verecekleri mal mülk olmaksızın Allah için birbirlerini severler. Hem, vallahi şüphesiz onların yüzleri pırıl pırıl nurdur. Şüphesiz onlar nur üzerindedirler. (İşleri nurdur) insanlar korktuğu zaman onlar korkmazlar, halk mahzun olduğu zaman onlar mahzun olmazlar.” buyurdu ve şu ayeti okudu:
“İyi bil ki, Allah’ın velilerine, sevdiklerine korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir.”
Miladi bir senenin daha sonuna gelmişken geriye bakıp da mahzun olmayan var mı? Ömür sermayesinden bir sene daha akıp gitti ellerimizin arasından. Yapıp daha çok yapmak istediklerimiz, hiç yapamadıklarımız var hepimizin. Sermayeyi heba etmekten mahzunuz. Allah’a iman etmekten memnunuz.
Zira Efendimiz (sav)’in varlığı ve bize öğrettikleri su serpiyor yüreklerimize. Günahkâr bir adama verdiği şu teselli olmasa ne yapardık bizler: “Allah’ım, Senin mağfiretin benim günahlarımdan daha geniştir ve rahmetin benim yanımda amelimden ziyade ümit kaynağımdır.”
Ve Allah günahlarını affetti dediği o an ve zaman!
İnsanız hüzünlüyüz. Müminiz ümitliyiz! Allah cümlemizi kendine kul, Peygamberine (sav) ümmet eylesin.
Allah bes bâki heves…